Maxime Savoldi | L’ordre et le désespoir (2020)

VERTALING

Orde en wanhoop

Hoe meer je probeert orde te scheppen, hoe meer rotzooi je zaait, dat denk ik toch.
Je probeert alles te vatten en te bevatten. Het zachtjes neer te zetten, je zenuwen te bedwingen, ermee te leven om het, uiteindelijk, te gronde te richten, geweld aan te doen, te slopen.
De mens slaagt er niet in, er is nooit orde. Net wanneer je orde probeert te scheppen,
verlies je elke controle – bega je een wanhoopsdaad.

Geboren met een bezem in de hand, schrob je de grond tot elk verdord blaadje bij de rest is beland.
Onophoudelijk schrob je de grond, landerig, met gebogen rug. Bezeten en tegelijkertijd gekweld door jezelf. Kwetsbaar als een gewond dier kwel je jezelf om ten slotte in zelfmedelijden te zwelgen.
De man met de bezem heeft veel werk – want nooit zal hij zich weten te redden.

Hoe meer je probeert, des te meer probeer je. Je probeert, hoe meer je probeert, je blijft maar proberen.
Je leeft ermee, je sloopt, je rust, je leeft ermee, sloopt, rust.
Je leeft ermee en je sloopt, je probeert.
Je leeft ermee en je sloopt.
Je leeft ermee en je sloopt. Je sloopt jezelf.

Welk nut heeft die monnikenarbeid?
Probeer te bidden, misschien helpt het.

Wel nut heeft dit vreemde, tragische leven?
Probeer te bidden, misschien helpt het.

Wie is die zieke god, die kosmische kracht?
Probeer te bidden, misschien biedt het

Troost. God slaapt en snurkt en wee je oren als hij wakker wordt.
Inmiddels raast de duivel op aarde zoals vanouds in de hel.
Hou vol! Zet door! Geef niet op!

Laat je meeslepen door een winterse windstoot die blaast en duwt en die je ondersteunt.
En weet, ook al word je door grenzen tegengehouden, dat grenzen bestaan om
te worden doorbroken.

Het kind in je praat met je, het kind in je praat met je,
Het kind in je praat met je en helpt een handje.